بررسی اختلالات شنوایی در بیماران بتاتالاسمی ماژور بخش تالاسمی بیمارستان هاجر شهرکرد، 1380

زمینه وهدف: تالاسمی یک کم خونی ارثی است که یکی از عوارض آن اختلالات گوش می باشد. این اختلال عمدتاً به صورت کاهش شنوائی (انتقالی یا حسی عصبی) تظاهر نموده و با بزرگی لوزه سوم، تراکم آهن و اثر سمی دسفرال در ارتباط می باشد. علیرغم آنکه با تغییر روشهای درمانی و کنترل بهتر بیماران تالاسمی از نظر بار آهن و میزان مصرف دسفرال شیوع این عارضه بخصوص نوع حسی عصبی در طول زمان کاهش یافته ولی هنوز هم گزارشاتی در مورد آن وجود دارد. مطالعه اخیر با هدف بررسی شیوع اختلالات شنوائی بعنوان یک شاخص نسبی از وضعیت کنترل این بیماران در سال 1380 بر روی 80 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور بخش تالاسمی بیمارستان هاجر (س) شهرکرد انجام شد. روش مطالعه: این بررسی به روش توصیفی تحلیلی بر روی 80 بیمار تالاسمی ماژور که از هنگام تشخیص (حدود شش ماهگی) ماهیانه جهت دریافت خون به بخش تالاسمی بیمارستان هاجر (س) شهرکرد مراجعه می کردند به مدت 6 ماه انجام گرفت، در طی انجام این مطالعه 2 نفر از بیماران فوت کردند. از طریق یک پرسشنامه اطلاعات فردی بیماران و میزان مصرف دسفرال آنها و مدت آن ثبت شده، سطح فریتین سرم به عنوان ملاک تراکم آهن اندازه گیری شد و نهایتاً شاخص درمانی به عنوان معیار نسبت دسفرال با بار آهن محاسبه گردید. از نظر وضعیت شنوائی تمامی بیماران توسط تست اودیومتری مورد ارزیابی قرار گرفتند و در بیماران با اختلال شنوائی عکس طرفی گردن از نظر بزرگی لوزه سوم گرفته شد. نتایج: از 80 بیمار مورد بررسی حدود 89% کنترل مناسب از نظر تناسب بین بار آهن و میزان مصرف دسفرال داشته اند (شاخص درمانی کمتر از 025/0). کاهش شنوائی در 3/10% بیماران دیده شد که از نوع انتقالی و در حد خفیف (40-20 دسی بل) بوده ولی کاهش شنوائی حسی عصبی در این بیماران دیده نشد. در موارد با کاهش شنوائی انتقالی بین بزرگی لوزه سوم و اختلال شنوائی رابطه معنی داری یافت شد (05/0P